Begin april is er opnieuw een uitspraak gedaan over een slapend dienstverband. Wederom stond de vraag centraal of een werkgever kan worden verplicht om een slapend dienstverband te beëindigen zodat de werknemer aanspraak kan maken op de transitievergoeding. Deze keer was de uitkomst echter negatief, terwijl het twee weken geleden een werknemer nog wél was gelukt om op die manier ruim € 150.000,- aan transitievergoeding binnen te harken.
Uitspraak twee weken geleden
Amper 2 weken geleden, op 28 maart 2019, oordeelde de Kantonrechter te Den Haag (in kort geding) dat het niet beëindigen van een slapend dienstverband in strijd is met het goed werkgeverschap. De werkgever werd vervolgens veroordeeld om tot opzegging van de arbeidsovereenkomst over te gaan én – daaraan gekoppeld – tot betaling van de transitievergoeding van ruim € 150.000,- bruto. In die zaak achtte de rechter mede van belang dat de werkgever op grond van de Wet compensatie transitievergoeding, gecompenseerd zou worden door het UWV, maar ook de persoonlijke omstandigheden van de werknemer speelden een rol.
Dat het ook anders kan uitpakken bewijst een uitspraak van vorige week, 4 april 2019, van de Kantonrechter te Maastricht (eveneens in kort geding). Ook in die zaak ging het over een slapend dienstverband die de werkgever niet wilde beëindigen omdat er anders een transitievergoeding moest worden betaald. In deze zaak oordeelde de Kantonrechter evenwel dat de werkgever niet verplicht was om het slapend dienstverband te beëindigen.
Geen verplichting
De Kantonrechter overwoog dat een werkgever weliswaar bevoegd is om een dienstverband door opzegging te beëindigen, maar uit de wet vloeit niet voort dat een werkgever daartoe verplicht is en een dergelijke verplichting vloeit ook niet zonder meer voort uit het beginsel van goed werkgeverschap. Ook de aanstaande inwerkingtreding van de Wet compensatie transitievergoeding levert volgens de Kantonrechter onvoldoende grond op, om van deze bestendige jurisprudentie af te wijken.
Andere belangen
De Kantonrechter overweegt voorts nog dat 1) de werkgever de transitievergoeding zal moeten voorschieten en 2) dat de compensatie wordt betaald vanuit het Algemeen werkloosheidsfonds, oftewel vanuit werkgeverspremies, waardoor de compensatie deels een sigaar uit eigen doos is. Bovendien zullen deze premies verhoogd kunnen worden als er te veel gebruik wordt gemaakt van de compensatieregeling. Ook op grond van deze twee punten heeft de werkgever een gerechtvaardigd belang bij haar weigering om een slapend dienstverband op te zeggen.
Beleid
Door de Kantonrechter werd ook nog overwogen dat ingeval een werkgever het beleid heeft om de arbeidsovereenkomsten met werknemers met een slapend dienstverband op te zeggen, het (wellicht) wél in strijd met goed werkgeverschap zou kunnen zijn als de werkgever dat in een individueel geval niet doet. Maar omdat in deze zaak van een dergelijk beleid niet was gebleken, ging ook dat argument niet op.
Vaste lijn in jurisprudentie
In deze zaak kreeg de werknemer dus nul op rekest en werden zijn vorderingen afgewezen. En dat terwijl er toch ook wel een aantal parallellen waren met de zaak waarin door de Kantonrechter te Den Haag de vorderingen van de werknemer wél waren toegewezen. De rechtspraak lijkt zoekende naar een vaste lijn in de jurisprudentie en zolang er over dit onderwerp door de Hoge Raad geen richting is gegeven, zal dat waarschijnlijk ook wel zo blijven.
Ongetwijfeld zullen er in de toekomst nog meer uitspraken over het slapend dienstverband worden gedaan. Wij houden jou daarvan graag op de hoogte. Heb je vragen over dit artikel of wil je meer weten over dit onderwerp, neem dan gerust contact op met Edwin van Gerven of Michel Simons van Sumrin advocaten.
